ข้อหัวไหล่เป็นข้อต่อที่มีองศาการเคลื่อนไหวที่สูงที่สุดในร่างกาย ความมั่นคงของข้อหัวไหล่จะขึ้นอยู่กับทั้งเนื้อเยื่อหุ้มข้อต่อ (labrum) เส้นเอ็น(rotator cuff) และกระดูกหัวไหล่ (humerus & glenoid bone)

     โดยเนื้อเยื่อหุ้มข้อต่อหัวไหล่ (labrum) เป็นเนื้อเยื่อที่ติดอยู่กับเบ้าหัวไหล่ มีลักษณะนูนข้ึนมาคล้ายสันเขื่อน จะมีส่วนสำคัญในการให้ความมั่นคงกับข้อหัวไหล่อย่างมาก และมักจะเป็นส่วนที่ได้รับบาดเจ็บเสมอเมื่อมีการเคลื่อนหลุดของหัวไหล่ในคนอายุน้อย ซึ่งสามารถตรวจพบได้จากการตรวจสแกนคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าหรือเอ็มอาร์ไอ (MRI) ที่หัวไหล่ ซึ่งหากไม่ได้รับการรักษาที่ถูกต้อง ทำให้เนื้อเยื่อข้อต่อหุ้มไหล่ที่บาดเจ็บนั้นไม่สมาน จะทำให้เกิดภาวะข้อไหล่หลวม นำไปสู่การหลุดซ้ำของหัวไหล่ได้

     การบาดเจ็บที่ทำให้หัวไหล่หลุดมักจะเกิดจากการกระแทกโดยตรงที่หัวไหล่ในท่าโหนรถเมล์ (ABER  position) มักจะเกิดขึ้นในกีฬาที่จะต้องมีการขว้างหรือปาเป็นหลัก เช่น บาสเกตบอล รักบี้ เบสบอล อเมริกันฟุตบอล รวมไปถึงกีฬาที่ไม่ได้มีการปะทะโดยตรงอย่าง เทนนิส แบตมินตัน และ วอลเลย์บอลด้วยเช่นกัน

     เมื่อข้อหัวไหล่หลุด ผู้บาดเจ็บมักจะรู้สึกทันทีว่ามีข้อต่อเคลื่อนหลุด มีอาการปวดอย่างรุนแรงที่ไหล่ข้างที่เป็น สังเกตเห็นข้อหัวไหล่ผิดรูป  และไม่สามารถขยับไหล่ข้างนั้นได้ การรักษาคือการเอาข้อหัวไหล่กลับเข้าที่ให้เร็วที่สุดโดยแพทย์หรือผู้ที่ชำนาญและผ่านการฝึกฝนมา

     หากไม่สามารถทำได้ในที่เกิดเหตุ ให้ปฐมพยาบาล โดยหาผ้าคล้องแขนพักไหล่ และรีบนำส่งโรงพยาบาลโดยเร็วเพื่อให้แพทย์ทำการจัดหัวไหล่เข้าที่ให้เร็วที่สุด

     นอกจากนี้การบาดเจ็บข้อไหล่หลุดอาจจะพบร่วมกับการหักของกระดูกหัวไหล่ (humeral head) หรือกระดูกเบ้าไหล่ (glenoid) ได้ เช่นกัน

     หลังข้อหัวไหล่เข้าที่ จะต้องพักหัวใหล่ในที่คล้องแขนประมาณ2-3สัปดาห์ โดยหลีกเลี่ยงการขยับหัวไหล่โดยเฉพาะในท่าโหนรถเมล์ จนกว่าเนื้อเยื่อข้อต่อหุ้มไหล่จะสมาน  รวมไปถึงการประคบเย็นและรักษาความเจ็บปวดด้วยยาแก้ปวดลดการอักเสบ หลังจากนั้นก็จะค่อยเริ่มทำการกายภาพบริหารกล้ามเนื้อรอบข้อหัวไหล่ให้แข็งแรง และพร้อมเต็มที่ ก่อนที่จะกลับไปเล่นกีฬาอีกครั้ง

     แต่หากข้อหัวไหล่หลังการบาดเจ็บยังมีการหลวมหรือหลุดซ้ำมากกว่า 2 ครั้งขึ้นไป ทั้งๆที่ได้รับการรักษาอย่างเต็มที่แล้ว อาจจะแนะนำรักษาด้วยการผ่าตัดเย็บซ่อมเนื้อเยื่อข้อต่อหุ้มหัวไหล่ (labrum) เพื่อลดโอกาสการเกิดการหลุดซ้ำของข้อหัวไหล่ต่อไป

    โดยการรักษาภาวะไหล่หลุดซ้ำโดยการผ่าตัดส่องกล้องเย็บซ่อมเนื้อเยื่อข้อต่อหุ้มหัวไหล่ฉีกขาด  (Arthroscopic labral repair) ถือเป็นการรักษาแบบมาตรฐานในปัจจุบัน

     จะเห็นได้ว่าข้อหัวไหล่หลุดและข้อหัวไหล่หลวมหลุดซ้ำ เป็นการบาดเจ็บทางการกีฬาที่พบได้บ่อย

     หากผู้ที่ได้รับบาดเจ็บข้อไหล่หลุดไม่ได้รับการรักษาที่ถูกต้อง อาจจะเกิดข้อหัวไหล่หลวมและเกิดการหลุดซ้ำๆได้ภายหลัง ซึ่งจะส่งผลต่อการเล่นกีฬาและการใช้ชีวิตประจำวันได้

     กล้ามเนื้อบาดเจ็บจากการเล่นกีฬาเป็นอาการบาดเจ็บที่พบได้บ่อย และรบกวนการใช้ชีวิตประจำวัน รวมไปถึงการออกกำลังกายได้มาก  กล้ามเนื้อที่พบการบาดเจ็บได้บ่อย อาทิเช่น กล้ามเนื้อต้นขา กล้ามเนื้อเอ็นหลังหัวเข่า กล้ามเนื้อโคนขาหนีบ และกล้ามเนื้อน่อง เป็นต้น

     การบาดเจ็บส่วนมากเกิดขึ้นเอง มักไม่ได้มีการกระแทกกระเทือนกับอะไรที่ชัดเจน การบาดเจ็บแบบนี้เกิดจากการหดเกร็งตัวของกล้ามเนื้ออย่างรุนแรงและฉับพลันในขณะที่ข้อต่อและรยางค์มีการขยับไปในทิศทางตรงข้าม (excessive eccentric contraction)
มีส่วนน้อยที่การบาดเจ็บฉีกขาดของกล้ามเนื้อเกิดจากการกระแทกโดยตรง

     หลังการบาดเจ็บ อาจจะมีอาการเจ็บขึ้นมาทันที ที่บริเวณกล้ามเนื้อที่ฉีกขาด ในบางรายอาจจะพบรอยช้ำหรือจ้ำเลือดที่ผิวหนังได้ ในบางรายอาจจะพบเพียงแค่อาการเจ็บตึง แต่ยังสามารถเล่นกีฬาต่อไปได้

     นอกจากนี้ อาการที่เกิดขึ้นจากกล้ามเนื้อบาดเจ็บ อาจจะพบได้ทันทีหลังการบาดเจ็บ หรืออาจจะมีอาการเกิดขึ้นหลังจากนั้นหลายชั่วโมงก็ได้ ซึ่งจะมีอาการปวดล้า ระบม เมื่อยตึง เป็นอย่างมาก

โดยทั่วไปจะแนะนำให้ใชัวิธี RICE คือ

• Rest - พักและหยุดกิจกรรมที่ทำอยู่ทันที
• Ice - ใช้ความเย็น เช่นน้ำแข็งประคบส่วนที่เจ็บ
• Compression - กดหรือพันรัดในส่วนที่ได้รับบาดเจ็บไว้ชั่วคราว
• Elevation - ยกส่วนที่ได้รับบาดเจ็บขึ้นไว้สูง ไม่ห้อยต่ำ

วิธีการเหล่านี้ช่วยให้อาการปวดบวมและการอักเสบของส่วนที่บาดเจ็บลดลงได้เป็นอย่างดี

     โรคไขมันพอกตับ (Fatty liver disease) หรือไขมันเกาะตับ เป็นกลุ่มของโรคที่เกิดจากการสะสมไขมันในตับมากเกินปกติ โดยไขมันที่เข้าไปแทรกในตับนั้นมักเป็นชนิดไตรกลีเซอไรด์ ซึ่งอาจจะเป็นเพียงภาวะไขมันสะสมอยู่ในเซลล์ตับหรือมีอาการอักเสบของตับร่วมด้วย ในปัจจุบันพบว่าโรคไขมันพอกตับนี้เป็นโรคตับที่พบบ่อยที่สุดถึงราวหนึ่งในสี่ของประเทศและเป็นสาเหตุที่พบบ่อยที่ทำให้ผลการตรวจการทำงานของตับผิดปกติ

     1. จากการดื่มเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์ (Alcoholic fatty liver disease) ความรุนแรงของโรคจะขึ้นกับเพศ ประเภท ปริมาณ และระยะเวลาที่ดื่มแอลกอฮอล์

     2. ไม่ได้เกิดจากแอลกอฮอล์ ( Non-alcoholic fatty liver disease) โดยเกิดจากปัจจัยเสี่ยงอื่น เช่น ภาวะอ้วนลงพุง (Metabolic syndrome) โรคเบาหวาน โรคไขมันในเลือดสูง โรคความดันโลหิตสูง ไวรัสตับอักเสบบี/ซี ผลข้างเคียงจากยาบางชนิด เช่น ยาเคมีบำบัด ยาต้านไวรัสบางขนิด ยากลุ่มสเตียรอยด์ ยากลุ่มฮอร์โมน เป็นต้น

1. โรคอ้วน ผู้ชายที่รอบเอวเกิน 40 นิ้ว ผู้หญิงที่รอบเอวเกิน 35 นิ้ว น้ำหนักตัวมากเกิน (ดัชนีมวลกายมากกว่า 25-30)
2. ผู้ที่เป็นโรคเบาหวาน /โรคไขมันในเลือดสูง / โรคความดันโลหิตสูง
3. ผู้ที่ดื่มเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์มาก
4. ผู้ที่มีพฤติกรรมการรับประทานอาหาร เครื่องดื่มหรือขนมที่มีรสหวาน
5. ผู้ที่มีเอนไซม์ตับ (AST,ALT) สูงอย่างต่อเนื่องโดยไม่ทราบสาเหตุ

     โดยทั่วไปโรคไขมันพอกตับไม่ทำให้เกิดอาการทางร่างกาย หรือหากมีอาการก็อาจเป็นอาการที่ไม่เฉพาะเจาะจงมากพอที่จะบ่งบอกโรคได้ เช่น อ่อนเพลีย คลื่นไส้เล็กน้อย รู้สึกตึงบริเวณใต้ชายโครงขวา ส่วนใหญ่การตรวจพบโรคไขมันพอกตับจึงมักพบเมื่อผู้ป่วยเข้ารับการเจาะเลือดตรวจสุขภาพประจำปี หรือตรวจทางการแพทย์ด้วยเหตุผลอื่นๆ แต่ถ้ากรณีผู้ป่วยที่มีตับแข็งแล้ว อาจตรวจพบลักษณะของโรคตับเรื้อรังร่วมด้วย

การวินิจฉัยและติดตามโรคไขมันพอกตับ

1.การตรวจเลือด

• ดูการทำงานของตับว่ามีการอักเสบ (ค่า AST,ALT สูงกว่าปกติ)

• เพื่อดูระดับน้ำตาล ไขมันในเลือด และแยกโรคเพื่อหาสาเหตุอื่นของไขมันพอกตับ

• ติดตามและประเมินความรุนแรงของโรคไขมันพอกตับผ่านการตรวจวิเคาระห์ Steato Test ซึ่งเป็นการตรวจวิเคราะห์สารชีวเคมีจากเลือดและประเมินร่วมกับอายุและเพศรวมทั้งส่วนสูงและน้ำหนักของผู้ป่วย โดยใช้ security algorithms ซึ่งมีความแม่นยำสูง รายงานผลเป็น Steato Test Score เพื่อประเมินภาวะไขมันพอกตับ ทำให้เห็นความแตกต่างในการตรวจติดตามเป็นตัวเลขทำให้เห็นความชัดเจนมากขึ้น

2.การตรวจภาพรังสีวินิจฉัย เช่น ตรวจอัลตร้าซาวนด์ ตรวจคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้า

3.การเจาะชิ้นเนื้อตับมาตรวจ เพื่อดูปริมาณไขมันและการอักเสบรวมถึงระดับพังผืดในตับ

4.การตรวจ Fibro scan เพื่อตรวจระดับความแข็งของตับและวัดปริมาณไขมันในตับด้วยเครื่อง โดยที่ผู้ป่วยไม่เจ็บตัว (อ่านเพิ่มเติมการตรวจ Fibro scan)

     ถ้ามีภาวะไขมันพอกตับเป็นเวลานานจะทำให้เกิดการตายของเซลล์ตับ เมื่อการตายนี้เกิดขึ้นต่อเนื่องเป็นระยะเวลานานๆ เนื้อตับจะถูกแทนที่ด้วยพังผืดหรือแผลเป็น จนอาจเกิดตับแข็งในที่สุด หากโรคยังดำเนินต่อไปอาจเกิดภาวะตับวายหรือมะเร็งตับได้

1. ควบคุมน้ำหนักโดยให้น้ำหนักอยู่ในเกณฑ์ที่เหมาะสม และไม่ควรลดน้ำหนักเร็วเกินไป โดยการลดน้ำหนักลงควรให้อยู่ในเกณฑ์ที่ปลอดภัย เช่น 0.25-0.5 กิโลกรัม/สัปดาห์
2. ออกกำล้งกายอย่างสม่ำเสมอ อย่างน้อยสัปดาห์ละ 5 วัน ครั้งละ 30 นาที หรือ 150-200 นาทีต่อสัปดาห์ หากเป็นไปได้ควรออกกำลังกายทั้งแบบแอโรบิกและแบบมีแรงต้าน เช่น เดินเร็วครึ่งชั่วโมงแล้วตามด้วยการยกน้ำหนักแบบแรงกระแทกต่ำ
3. รับประทานอาหารที่มีประโยชน์ต่อสุขภาพ โดยเฉพาะอย่างยิ่งอาการที่มีไขมันต่ำ กากใยสูง และให้พลังงานต่ำ ควรหลีกเลี่ยงอาหารที่มีไขมันหรือคาร์โบไฮเดรตจำนวนมาก
4. ผู้ที่เป็นเบาหวานหรือภาวะไขมันในเลือดสูง ควรควบคุมโรคดังกล่าวอย่างเต็มที่
5. หลีกเลี่ยงรับประทานยาหรืออาหารเสริมที่นอกเหนือจากที่แพทย์สั่ง
6. หลีกเลี่ยงการดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์
7. ตรวจสุขภาพเป็นประจำ

     Oral Food Challenge คือ การให้ผู้ป่วยรับประทานอาหารที่สงสัยว่าทำให้เกิดอาการแพ้โดยเริ่มจากปริมาณเล็กน้อย และค่อยๆ เพิ่มปริมาณขึ้น แพทย์จะเฝ้าระวังติดตามอาการที่กำหนดตามมาตรฐานเพื่อดูว่ามีปฏิกิริยาการแพ้เกิดขึ้นหรือไม่ การทดสอบนี้เป็นวิธีที่แม่นยำที่สุด แต่ผู้ป่วยอาจจะเกิดปฏิกิริยาการแพ้รุนแรงได้ ดังนั้นจึงต้องอยู่ภายใต้การควบคุมดูแลโดยแพทย์เฉพาะทางภูมิแพ้ และทำในสถานพยาบาลที่มียาและอุปกรณ์ช่วยชีวิตที่มีความพร้อม

     อาหารที่มักเป็นสาเหตุการแพ้อาหาร ได้แก่ นม ไข่ ถั่วเหลือง แป้งสาลี ถั่วลิสง สัตว์น้ำเปลือกแข็ง เช่น กุ้ง ปู หอย หมึก ฯลฯ ถั่วเปลือกแข็งตระกูล Tree Nuts เช่น อัลมอนด์ วอลนัท มะม่วงหิมพานต์ แมคคาเดเมีย พิสตาชิโอ ฯลฯ

     ผักและผลไม้ อาจเกิดอาการแพ้ที่ริมฝีปากและในลำคอ หรือแพ้รุนแรงได้ในบางราย

• ชนิดเฉียบพลัน IgE-mediated food allergy มีอาการ ตาบวม ปากบวม ผื่นลมพิษ ไอ หายใจไม่ออก ปวดท้อง ถ่ายเหลว เกิดขึ้นภายใน 30 นาที – 2 ชั่วโมง หลังจากมีการรับประทานอาหาร มีโอกาสเสี่ยงที่จะเกิดอาการแพ้รุนแรงได้

• ชนิดไม่เฉียบพลัน Non-IgE-mediated food allergy ค่อยๆ ปรากฏอาการหลายชั่วโมงหรือเป็นวันหลังจากรับประทานอาหารเข้าไปแล้ว เช่น ผื่น ผิวหนังอักเสบ ภูมิแพ้ ถ่ายเหลวเรื้อรัง ถ่ายอุจจาระมีมูกเลือดปน

เบื้องต้นจะทำการทดสอบภูมิแพ้ทางผิวหนังหรือการตรวจเลือด

     1. การทดสอบภูมิแพ้ทางผิวหนัง (Skin Prick Tests) ผู้ป่วยต้องไม่มีอาการเจ็บป่วยอย่างน้อย 1 สัปดาห์ ก่อนวันที่ทำการทดสอบ และงดรับประทานยาแก้แพ้ 1 สัปดาห์ ก่อนวันที่ทำการทดสอบ เมื่อทดสอบแล้วสามารถทราบผลได้ภายใน 15 – 20 นาที (ในกรณีที่มีอาการแพ้รุนแรงจะสามารถทดสอบได้หลังจากมีอาการ 1 เดือน)

     2. การตรวจเลือด (Blood Test For Specific IgE) ไม่ต้องงดยาแก้แพ้ก่อนการทดสอบ เมื่อทดสอบแล้วสามารถทราบผลได้ภายใน 3 – 5 วันทำการ โดยมีทั้งผลเป็นบวกและลบ

หลังจากนั้น จึงพิจารณาทำการทดสอบอาการแพ้อาหารผ่านทางการกิน (Oral Food Challenge)

1. กรณีทดสอบภูมิแพ้ ผลเป็นบวก แพทย์อาจให้งดหรืออาจให้ทำทดสอบด้วยการรับประทานอาหาร (Oral Food Challenge) ตามความเหมาะสม (ในกรณีที่ผู้ป่วยแพ้อยู่ก่อนแล้วและต้องการรู้ว่าหายแพ้แล้วหรือไม่) และขึ้นอยู่กับดุลยพินิจของแพทย์ผู้ทำการรักษา

2. กรณีทดสอบภูมิแพ้ ผลเป็นลบ อาจพิจารณาทำการทดสอบด้วยการรับประทานอาหาร (Oral Food Challenge)

• ผู้ที่เคยมีประวัติแพ้อาหาร แต่ต้องการพิสูจน์ ว่าหายแล้วหรือไม่
• ผู้ที่สงสัยว่าตนเองแพ้อาหารแต่มีอาการแสดงไม่ชัดเจน
• ผู้ที่ต้องการตรวจให้แน่ชัดว่าแพ้อาหารชนิดใด
• ผู้ที่จะเข้ารับการรักษาภาวะแพ้อาหารด้วยการรับประทาน (Oral Immunotherapy)

     แพ้อาหารไม่ใช่เรื่องเล็กน้อย แต่ก็เป็นเรื่องที่ป้องกันได้ หากเราให้ความสำคัญกับเรื่องนี้มากพอ พยายามหลีกเลี่ยงอาหารที่แพ้และระมัดระวังในการเลือกกินอาหารทุกครั้ง เท่านี้คุณก็สามารถใช้ชีวิตได้อย่างมีความสุขตามปกติได้เช่นกัน

แหล่งที่มาของภาพ : ศูนย์โรคภูมแพ้และหอบหืดโรงพยาบาลกรุงเทพ

นอกจากการดูแลเบื้องต้นด้วยการรักษาความสะอาดและบำรุงผิว ยังมีการปรนนิบัติผิวที่ช่วยเพิ่มความชุ่มชื่นและดูอ่อนเยาว์มากขึ้น ได้แก่

1. การทำ Treatment และ laser ต่างๆ เพื่อผลักวิตามินที่เหมาะสมกับแต่ละสภาพผิวเพื่อให้ลึกถึงชั้นใต้ผิวหนัง และ Laser เพื่อลดเม็ดสีหรือรอยต่างๆ เพื่อให้ผิวชุ่มขื้นและใบหน้าไม่หมองคล้ำ

2. Botox Botulinum Toxin ช่วยลดรอยเหี่ยวย่นผิวหนัง หน้าผาก ขมวดคิ้ว หางตา ปรับรูปใบหน้าและยกกระชับ เพราะให้ใบหน้าเข้ารูปมากขึ้นและป้องกันการเกิดริ้วรอยลึก

3. Filler สารเติมเต็ม สามารถเติมความชุ่มชื้นให้ผิวทั่วๆ และเติมส่วนที่ลึก เช่น ขมับขอบ ร่องแก้มลึก เพื่อให้หน้าไม่ดูโทรม และอ่อนเยาว์ขึ้น

     ในผู้หญิงพบมะเร็งปากมดลูกมากเป็นอันดับ 2 รองจากมะเร็งเต้านม อัตราการเสียชีวิตจากมะเร็งปากมดลูกเฉลี่ย 13 รายต่อวัน ภาวะเสี่ยงที่ทำ ให้เกิดมะเร็งปากมดลูก ได้แก่ การมีเพศสัมพันธ์เร็ว อายุมากกว่า 40 ปี มีคู่นอนหลายคน การสูบบุหรี่ และ การติดเชื้อไวรัส HPV

     พบว่าการติดเชื้อ HPV ในบางส่วนสามารถหายเองได้ แต่ในรายที่มีการติดเชื้อเรื้อรังคือนานกว่า 6 เดือน โอกาสหายจากการติดเชื้อจะน้อย และกระตุ้นให้เกิดเซลล์ปากมดลูกผิดปกติมากขึ้นเรื่อยๆ ได้ ตั้งแต่เริ่มผิดปกติเล็กน้อยไปจนถึงเปลี่ยนเป็นมะเร็งปากมดลูกใช้เวลาเฉลี่ยหลังติดเชื้อ 10-20 ปี

     ไวรัส HPV มีทั้งสายพันธ์ที่ก่อให้เกิดหูดหงอนไก่ สายพันธุ์ที่ก่อมะเร็งปากมดลูก มะเร็งช่องคลอด มะเร็งรูทวารหนัก การฉีดวัคซีนจะกระตุ้นให้ร่างกายสร้างภูมิคุ้มกันได้สูงกว่าการติดเชื้อธรรมชาติถึง 100 เท่า ปัจจุบันมีวัคซีน 3 ชนิด ตามประมาณสายพันธุ์ของเชื้อ HPV คือชนิด 2 สายพันธุ์ 4 สายพันธุ์ และ 9 สายพันธุ์

     วัคซีน ชนิด 2 และ 4 สายพันธุ์ ครอบคลุมการป้องกันมะเร็งปากมดลูกได้ 70 % ส่วนวัคซีนชนิด 9 สายพันธุ์ สามารถเพิ่มความควบคุมการป้องกันมะเร็งปากมดลูกได้มากขึ้นถึง 90 % มีการศึกษาการฉีดวัคซีนในหญิงในช่วงอายุ 15-26 ปี อายุ 9-21 ปี อายุ 27-45 ปี และมีการศึกษาฉีดวัคซีนในเพศชาย พบว่าสามารถสร้างภูมิคุ้มกันและป้องกันการเกิดมะเร็งปากมดลูก มะเร็งทวารหนักได้ดี

สรุปวัคซีน HPV สามารถฉีดได้ทั้งในหญิงและชาย อายุที่แนะนำให้ฉีดคือหลัง อายุ 9 ปี ขึ้นไป

        ในภาวะปกติคนเราจะสามารถมองเห็นได้ จากการที่แสงเดินทางเข้าสู่ตาเรา ผ่านกระจกตา เลนส์แก้วตา และจุดรับภาพที่จอประสาทตา จากนั้นจึงส่งกระแสประสาทไปตามเส้นประสาทตาเพื่อแปลผลการมองเห็นที่สมอง ต้อกระจก (Cataract) เป็นภาวะการเปลี่ยนแปลงของเลนส์แก้วตาที่ในภาวะปกติควรจะมีลักษณะใส แต่กลับเกิดการขุ่นตัวขึ้น เลนส์แข็งตัวมากขึ้น หรือเกิดเป็นพังผืด ทำให้การผ่านของแสงน้อยลง เกิดการกระจายของแสง แสงไม่โฟกัสไปยังจุดรับภาพชัดที่จอประสาทตาได้ตามปกติ ทำให้ผู้ที่เป็นต้อกระจกเกิดอาการตาพร่ามัว มีลักษณะคล้ายฝ้าหรือม่านมาบัง มองเห็นสีผิดเพี้ยนไปจากเดิม เห็นภาพซ้อน มองเห็นแสงไฟแตกกระจายโดยเฉพาะขณะขับรถในเวลากลางคืน หรือในต้อกระจกบางชนิดเมื่อออกกลางแจ้งจะยิ่งพร่ามัวมากขึ้น (Posterior subcapsular cataract)

2. การผ่าตัดต้อกระจกแบบแผลใหญ่ พร้อมใส่เลนส์แก้วตาเทียม (Extracapsular Cataract Extraction with Intraocular Lens Implantation) เป็นวิธีผ่าตัดต้อกระจกแบบดั่งเดิม ใช้ในกรณีต้อกระจกสุกและแข็งมากเกินที่จะสลายได้ โดยต้องทำแผลที่ขอบตาดำขนาดใหญ่ 8-10 มิลลิเมตร แล้วนำเลนส์ทั้งก้อนออกก่อนจะใส่เลนส์แก้วตาเทียมและเย็บแผลจำนวนประมาณ 5-8 เข็ม

        เป็นวัสดุสังเคราะห์ที่มีความสามารถในการโฟกัสแสง ทดแทนเลนส์เดิมที่เป็นต้อกระจก ในปัจจุบันนิยมผลิตขึ้นจาก Polymethylmethacrylate (PMMA), Silicone, Hydrophobic or hydrophilic acrylate และกลุ่ม Collamer ซึ่งสามารถอยู่ในตาคนเราได้ตลอดชีวิต โดยมีการทำปฏิกิริยากับร่างกายเราน้อยมาก ในการเลือกใช้เลนส์แก้วตาเทียม จักษุแพทย์จะเป็นผู้ทำการเลือกชนิดให้เหมาะสมกับผู้ป่วยต้อกระจก โดยชนิดของเลนส์แก้วตาเทียมมีดังต่อไปนี้

1. เลนส์แก้วตาเทียมชนิด มองชัดระยะเดียว (Monofocal Intraocular Lens)

2. เลนส์แก้วตาเทียมชนิด มองชัดระยะเดียว พร้อมแก้ไขสายตาเอียง (Monofocal Toric Intraocular Lens)

3. เลนส์แก้วตาเทียมชนิด มองได้หลายระยะ (Multifocal Intraocular Lens) เช่น Bifocal, Trifocal และ Extended Depth of Focus (EDOF) Intraocular Lens

4. เลนส์แก้วตาเทียมชนิด มองได้หลายระยะ พร้อมแก้ไขสายตาเอียง (Multifocal Toric Intraocular Lens)

• ภาพการใส่เลนส์แก้วตาเทียม ชนิด Multifocal IOL ซึ่งทำให้สามารถมองได้หลายระยะ

แหล่งที่มาของภาพ : https://www.facebook.com/saraneyeclinic/

1. สวมแว่นกันแดดเพื่อป้องกันรังสีอัลตราไวโอเลต และแนะนำให้พักสายตาเป็นระยะๆ หากต้องใช้สายตาติดต่อกันเป็นเวลานาน

2. ระวังอย่าให้ดวงตาถูกกระทบกระเทือน โดยผู้ที่ทำงานหรือเล่นกีฬาที่มีความเสี่ยง ควรสวมอุปกรณ์ป้องกันอันตรายต่อดวงตา

3. หลีกเลี่ยงการใช้ยาบางกลุ่มโดยไม่จำเป็น เช่นยากลุ่มสเตียรอยด์

4. รับประทานอาหารที่มีประโยชน์ โดยเฉพาะอาหารที่มีวิตามินเอ อี และซี ช่วยบำรุงสายตา แต่อย่างไรก็ตามการรับประทานวิตามินเสริมยังไม่มีหลักฐานชัดเจนว่าลดความเสี่ยงการเกิดต้อกระจกได้

5. ควรตรวจสุขภาพตาเป็นประจำกับจักษุแพทย์ โดยเฉพาะในผู้ที่มีอายุมากกว่า 40 ปีขึ้นไป ควรตรวจเป็นประจำทุกปี หรือเมื่อสังเกตว่ามีอาการผิดปกติของตาและการมองเห็น